در بسیاری از فیلم‌های علمی تخیلی، مشکل تأمین غذا برای آینده و جمعیت روزافزون زمین اغلب با مراجعه به انواع حشرات حل می‌شود. با این حال، گزینه‌ای دیگر که به مراتب اشتهاآورتر است نیز در حال ظهور است: گوشت آزمایشگاهی.
کسانی که طعم گوشت آزمایشگاهی را امتحان کرده‌اند، گزارش می‌دهند که بو، طعم و بافت آن به گوشت طبیعی بسیار نزدیک است. تفاوت اصلی این است که گوشت آزمایشگاهی خطرات کمتری از نظر آلودگی به بیماری‌ها و مواد شیمیایی دارد، زیرا فاقد آنتی‌بیوتیک‌ها و هورمون‌های رشد است. علاوه بر این، تولید آن باعث انتشار گازهای گلخانه‌ای نمی‌شود و هیچ حیوانی نیز آسیب نمی‌بیند.
تولید گوشت آزمایشگاهی از طریق فرآیندی به نام کشت بافت (بیوپسی) انجام می‌شود. این فرآیند با یک بیوپسی بی‌ضرر از یک حیوان آغاز می‌شود که هیچ آسیبی به آن وارد نمی‌کند. سپس بافت در یک ظرف استریل با محلول رشد که حاوی مواد مغذی مانند نمک‌ها، پروتئین‌ها و کربوهیدرات‌ها است، قرار می‌گیرد. در طول زمان، سلول‌ها هر ۲۴ ساعت تقسیم شده و بیشتر سلول‌ها دو برابر می‌شوند. طبق اهداف توسعه پایدار، تا سال ۲۰۳۰، ۱۰ درصد از مصرف گوشت جهانی در آزمایشگاه‌ها تولید خواهد شد و نه از طریق حیوانات.
زمانی که این تکنولوژی برای اولین بار مطرح شد، شرکت‌های مختلف تولید گوشت با موفقیت از آن استفاده کردند. سنگاپور از جمله کشورهایی است که از این گوشت‌ها به عنوان غذای اصلی استفاده می‌کند.
انتقال به گوشت آزمایشگاهی یک پیشرفت چشمگیر در تولید غذای پایدار است. با توجه به چالش‌هایی که جهان با آن‌ها روبه‌روست، مانند افزایش جمعیت، تخریب محیط زیست و نیاز به تولید غذای کارآمدتر، گوشت آزمایشگاهی می‌تواند راه‌حلی برای این مشکلات باشد. این روش می‌تواند تأثیرات زیست‌محیطی کشاورزی سنتی را کاهش دهد، ظلم به حیوانات را به حداقل برساند و منبع غذایی امن و قابل اعتمادی برای آینده فراهم کند.
